YEŞİLÇAM

insanı en çok etkileyen dönemi bebekliği, çocukluğu..  benim de kişiliğim sanırım herkes gibi bu çağlarda oluşmaya başladı. iflah olmaz bu romantik yapım sanırım o yılların eseri.. 

masallara ilgi duymadım hiçbir zaman. pamuk prensesi cüceler mi kaçırmış, sindrella'nın ayakkabısı camcı da mı yapılmış.. zaten biri bir şey okurken uyuyabilen bir çocukta olmadım ben hala bir şey okuyorsam sonunu öğrenene kadar uyumuyorum:)

anneannemle yaşadığım için olsa gerek çok fazla türk filmi izleyerek büyüdüm ben. yeşilçam'da neredeyse her aktörün misyonuna dair bilgi sahibiyim.. türkan şoray, filiz akın, fatma girik, hülya koçyiğit.. nam-ı diğer dört yapraklı yonca.. bu aktristler içinde benim en sevdiğim adeta idolüm olan türkan şoray'dı.. 

neden diye düşünüyorum bazen o kadar birbirinden güzel hanım içinden neden türkan şoray? kendimle en özdeşleşeni, en kendime benzetebildiğimi kendime yakın hissetim sanırım.. her daim sarı saçlarıyla filiz akın benim için çok fazla avrupalıydı, masmavi gözleriyle fatma girik bana çok uzaktı, hülya koçyiğit benim için fazla iyi kalpli karakterler canlandırıyordu sanırım kimsenin o kadar melek olabileceğine inanmıyorum..

tabii tek sebep bu değil.. türkan şoray'ın enfes güzelliğine hayrandım en başta. ben çocukken etrafta zibilyon tane dizi vardı ama hiçbiri o filmler gibi değildi.. hatırlıyorum da bir kaldırım çiçeği vardı.. "öptürmem dudaklarımdan öptürmem" falan.. ya da kara melek.. "sevdim dedin hiç sevmedin sen kimleri mahvettin kara melek"..

bir film izlediğim zaman aşırı gereksiz dramdan her zaman nefret ettim.. çünkü filmin içine girer o filmi adeta yaşarım hissederim ben.. bir emrah furyası var bilirsiniz.. ibrahim erkal ve eminesi.. nuri alço'ya hiç girmiyorum. sevişilmiş kadının anında paçavraya dönmesi, intihar etmesi, vurulması, hastalanıp ölmesi ama bir şekilde o namusu -hangi namussa artık- kanın temizlemesi..  o bok kadar boyuyla tabancayı eline alıp yedi sülalesini kardeşi gülcan'ı amcası bilmem kimi tek tek kurşuna dizmesi ve helal be yavrumm anlayışı.. ne hoşlandım, ne onayladım.. ve türkan şoray bana bunun devrimini yaşattı açıkçası.. "devlerin aşkı" izleyin o filmi.. ahlaksız kadının inadına mutlu sonu..

hep onun canlandırdığı kadınlar gibi olmak istedim ben.. naif, zarif, gururlu.. aşık olunası kadın portresiydi benim için her zaman. farklıydı bana göre salon filmlerinde muhteşemdi elbette ama köy yaşamını anlattığı acı drama filmlerinde de farklıydı kaliteydi işte buydu asıl marifet..

gülşen bubikoğlu daha sonraki dönemde yıldızı parlayan isimlerden ama sürekli aynı değil miydi? apartman topuklu, izmirli, sosyeteden.. ne kadar gerçekti yanınızda hayal edebiliyor muydunuz? yoksa bir beyaz perde yanılsaması gibi mi görünüyordu? türkan şoray'daki bu gerçekliği seviyorum ben.. yanında hayal edebileceğin kadar gerçek ama beyaz perdede seni büyüleyecek kadar da sihirli, gösterişli..

aslında bu yazının türkan şoray'la bir ilgisi olmamalıydı.. buradaki ana fikir benim kişiliğimin, hayal perestliğimin, neşeli ve çocuk yanımın izlediğim bu filmlerden, bu hayranlıklardan olduğunu fark ettim çünkü.. sürekli kullandığım ama nereden edindiğimi bilmediğim bir cümleyi türkan şoray'ın dudaklarından duyunca hatırladım o repliği çocukken duyduğumu ve hiç unutmadığımı. şimdi filmleri yeniliyorlar.. umarım bütün filmler yenilenir ve kaybedilmez. küçük emrah'ından, mavi mavi'sine, dila hanım'dan hababam sınıfına bütün hepsi aktarmaya değecek kadar değerli..